Bazı insanlar anlamaz değişmek gerektiğini. Sevmez değişmeyi, değiştirmeyi. Ama bir kanundur bu yukarıda dediğim gibi. Kimse çürütememiştir, Heraklitos’un tezini. Karşı çıkar bazıları, değişime gereksiz der, sebepsiz der. İnsan yedisinde neyse yetmişinde de odur der. Ama aldırış etmez benim gibiler buna imkânsızın “–sız” ekini görmez. İmkânı dâhilin de görür her şeyi. Bilir değişimin gücünü ve gösterir herkese.
Bir gün bir arkadaşım sayesinde tanıştım değişimle, hayatımın tarzı oldu bundan sonraları. Her yerde gördüm onu, sınırların dışına çıkmayı bilenlerin, bir karenin içerisinde düzgün sıralanmış 9 noktadan elini kaldırmadan 4 doğru parçası ile geçmeyi bilenlerin gözlerinde gördüm onu. Her yerde gülümsedi bana. Sonra geldi ve benliğime yerleşti. Fer oldu gözlerimden doğdu, söz oldu parmaklarımın ucundan çıktı.
Lise yıllarında tanıştım değişimle, yazık dedim seni niye daha önce göremedim. Onunla tanışan herkes gibi ışığını gözlerime yerleştirdim. Bundan sonra başladım yazmaya, bundan sonra başladım insanlar ile kaynaşmaya ve daha bir sürü değişim yaşadım hayatımda… Çünkü o gelmişti ve hayatımın tam ortasına yerleşmişti. Beni bilgisayarın başında 26 saat oturabilecek bir insan olmaktan kurtarıp senede 90 kitap okuyabilen biri haline getirdi. Sevdim onu, hiç gitmesin istedim.
Sonra insanlara anlattım bunu Dünyanın kuralı bu dedim. Hayatın sizi sürüklemesindense ipleri elinize alın dedim. Koşun dedim gücünüz yettiğince ki hayat sürüklensin peşinizden. Siz hayatta sürüklenmeyin.
Deli gibi koştum değişimin peşinden, ben koştukça, hayat da geldi peşimden. Mutluluğu buldum değişimle, mutsuzluğun gerekliliğini tartıştım. Ne kadar mutsuz olursam mutluluğun değerinin o kadar anlaşılabileceği kanısına vardım. Bir anlık değişim yaşadım. Kalemim bitti değişimi kaleme uyguladım. Sonraki yazılarımda görüşmek üzere herkese selam yolladım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder