Pazartesi, Ocak 24, 2011

Uf dediğime 'Af ' dedim..

Upuzun gecelerin sabahıdır beklediğim,
Sustuğum söylemediğim..
Ağladığım beklediğim.
Bundan önceleri hep uf dediğim.
Artık zamanı geldi uf dediğime "Af" dedim.
Çünkü bildim ki isyan haddimiz değil.
Ağladım ki gözyaşlarım af vesilesi olsun.
Bilmediğimi hissettim, yaşadım.
Artık ağlayamadım.

Ya Râb, Bildir Bize Haddimizi..

   Azıcık bir gülümseme, ufacık bir sessizlik gibi.. Yazmak gibi bir anda gelen bir duygu değişikliği şimdi bendeki. Anlık gülümsemelerim büyük mutlulukları getirmez ki. Hep aynı yaşantılar, hep aynı duygular, hep aynı sessizlik. Unuttum, kolay mı sandın dedi biri. Ne sandın dedim geriye.. Ağlamadan gülmek istedim, ama beceremedim nedense. Karmaşık yazılardan bir blog oluşturdum ve yayın haklarını sadece kendimde buldum.
   Giderken dediği güzeldi, sen hatalıydın ben hiç bir şey yapmadım dedi. Sustum yine her zamanki sessizliğimle. Önce hatalarını söyledim yüzüne, ardından dua ettim yine arkasından. Mevlam İlahi aşka muvaffak olanlardan eylesin hepimizi..
   Bağışla bizi Ya Rab.. Senden başka kime gidelim de 'affet' diyelim? İnsanlardan af dilememeyi nasib et bana..