Yıllar önce iç dünyam için karanlık bir kuyu benzetmesi yapmıştım, hala öyleyim. İçime giren çıkamıyor, cesaret edebilen sayısı bir parmağın boğum sayısını dahi geçmez. Yaşantılarımı hep geçmişteki hikayelere benzetmelerimden sebep olduğunu düşündüğüm bedbahtsızlıklarım var. Bahtsız kelimesi tek başına yeterli değil benim için başına bir Farsça kökenli olduğunu ve oradan da İngilizceye geçtiğini düşündüğüm bir bed(bad) eklemez isem olmayacağı kanaatine girmiş, girip çıkamamış ve buraya yazmış bulunmaktayım. Ne kelime oldu be diye içimden de geçirdim şimdi. Yani uzattıkça uzatabilmeyi yazarken adet edindim. Tadında bırakmayı bilmiyormuşum gibi hissetmişsem demek ki. Bedbahtsızda saçma oldu be, hani bedbaht(kötü şans) demekse, bedbahtsız da kötü şansa bile sahip olmayan demekse kötü olabilir tabi.
Kurt Adam
İzlediğim diziler arasında olan iki harf ile ifade edebildiğim L&M(bkz. Leyla ile Mecnun) konuşma tarzımı değiştirmiş, bununla birlikte kitap okurken kendimi yerine koyduğum kahraman sayısını azaltmış durumda. Öyle ki kendimi arayışlarda olup her sezon, hatta bazen sezonda iki kez Leyla arayışlarına giren hatta değiştiren bir Mecnun olarak görüyorum. Nasıll? Diye bir ses kireçburnu sahilinden bana sesleniyor sanki. Geyiğin de dibine vurduk ama ya. AT gibi geyik yaptım burda.
Kazanılmış dostluklarım var benim son günlerden kalma, yanlışlarımdan önce yaşanılmışlarım var. Hatalarımdan döndüğüm anlar uuu.. :)) Madem buraya kadar okudunuz, artık Kızılderililer Türkmüş geyiğine gelebiliriz, vaktidir.
Ne sade bir geçmiş,
Ne seçilmiş biriyim ben,
Yalnızlıklar kumsalının,
Yalnız esiriyim ben.
Karanlığın sesinden korktuğum doğrudur.
Çünkü sapsade bir geleceğin,
Karmaşık bir geçmişin,
Yaşanmışlığıyım ben.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder