Bazen sûizanna sebep olur ya duydukların. Hani hayattan vazgeçme aşamasına geldiğin anlar olur da, takmazsın. Öyle bir an ona benzer bir zannın ardından yazıyorum bu yazıyı.
Bize söylenen her şeyin doğru olmasını beklemiyorum tamam. Ama söylenen her sözde eğer başka birinden bahsediliyor ise, bahsettiğin kişinin yerine koymasını beklerim ben insanlardan. Tanıdığım varlıklara insan olmayı öğretmek yerine Nietszche'nin tabiri ile üstinsan olmaya yaklaşmalarını sağlamaya çalışırım. Bu yazıyı belki yayınlar belki de yayınlamam. Gerçi farketmez, ne yaparsan yap sen hayatını bağışlasan dahi birine, diğerleri gibi ise huylu huyundan vazgeçmez. Bunu bilir bunu söylerim ve acaba tebligat görevimin içine bunlar girer mi merak etmekteyim.
Her şeye rağmen kendimi diğer varlıklar kefesinde değerlendirememekteyim. Sebebini bilmeden kendimi üstinsan sınıfına koyma çabası içerisindeyim. Her şeye rağmen , görevimi yapıp bu dünyadan ne zaman göçerim merak içerisindeyim.
Halbuki ben ki, zavallı şanssız bir bedevi. Öyle ki karşıma çıkan her insan yanlış anladı, yanlış değerlendirdi beni. Hep yardım ettim onlara. Onlar bana düşmanlık yapsa da. Böyle geldi gidiyor hayat, bir gün gelecek, denize atacağım iyiliği kimin bulduğunun önemi kalmayacak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder