Hayat yolunda birlikte olduğum arkadaşlardan aldığım izlenimlerle bir gün, Kaf dağının tepesinden bakacağım. Sabırsızlanıyor muyum? Hayır, aksine gayet rahatım. Adım adım ilerleyip bir gün orada olacağımdan eminim. Etraf sessiz olmadığında yazı yazamıyor ve saçmalıyorum. :( Ve sessiz bir ortama hasret kulaklarım. Gözlerimi kapatıp kendimi sessizlikte hissetme çalışmalarıyla yazıyorum bu yazıyı.
Aşk hayatım konusunda pek bir gelişme yok. Yani geçerli bir gelişme yok gibi gözüküyor. Ama raporlama kısmına geçtim sanırım. Eğer bu blogun O'nun tarafından okunmadığını bilsem, buraya daha ayrıntılı yazardım. Ya da koyver gitsin ya.. :) Okursa okusun. Son bir kaç aydır bir kızla görüşüyorum. Ama Almanya'da olduğumdan sadece facebookta. İşte iki gün önce ona raporlamaya başladım "Benim internet paketim bitti. Pazar günü de burada hiç bir yer açık olmadığından internet alamayacağım. Pazartesi aldıktan sonra görüşürüz artık. Bunu niye sana yazıyorsam, neyse öyle işte.." diye bir mesaj yazdım. O an anladım işte, raporlama safhasına başladığımı. Ne kadar doğru bilmiyorum ama işte birinden hoşlanınca ve uzakta olunca böyle oluyor.
Cesur biri miyim? Şimdi bunu sormalıyım kendi kendime.. Ne aşkını anında itiraf edecek kadar cesur, ne de sevince o korku bariyerini aşamayacak kadar korkağım ben. Yani eğer aklıma düştüyse biri ve kalbime giden yola girdiyse. O zaman çekinmem söylemekten. Ama olmak istediğim ben, korkmadan gider söyler yüzüne. Ama tanıdığım ben, bunu yapamayıp böyle blog köşelerine düşürüyor aşkını. Kötü bir şey mi, iyi bir şey mi tartışılır. Bu daha kolay gelir bazen ve en çıkar yoldur uzaktayken..
Saygılar sunar, yazımı uzun tutmaktan kaçınır, içimi buraya döktüğüm için sevince yakın görürüm kendimi.
Mühendis'ül Edeb...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder