Bağlanmaktansa Ağlamak İsterim

Artık çok uzun zaman oldu yazmayalı diye başlamak istemiyorum yazacaklarıma. Blogumu tekrar aktif hale getirmenin zamanı geldi de geçiyor bile.. Bunca yıldır yazıyorum takip edenim toplamda 10'u geçmez belki de ama olsun. Ben böyle iyiyim. Hep dediğim gibi bu dünya kurtulacaksa, bir sen yetersin. 10 adamla ben dünyayı değil marsı bile kurtarırım be heheyy..

Neyse gelelim blogu günlük gibi kullanmaya... :)

Farklı bir şey olmadı aslında bunca zaman yaşam denilen o karmaşık gözüken ama bir o kadar da basit şeyde. Sadece Almanya'ya taşındım dil öğrenmek için. Buralardayım bir kaç aydır. 4 ay kadar oldu sanırsam ve 4 ay içerisinde algı dilinde biraz ilerledim fakat konuşma hala pek ilerlemiş gibi gözükmüyor. Aslında biraz tembel olduğum kanısına vardım. Hoş eskiden 4 saat uyur rüyalarda dahi çalışırdım fakat Almancada pek böyle ilerlemiyor işler. Yine de hayırlısı demeden edemeyip çalışmak'a çalışmaya devam edeceğim. Her insan anadilini beğenir sanırsam ama ben Türkçeye saygı duymaya başladım. Bizim atalar işleri pek zorlaştırmamış gibi geliyor. :)

24 yaşıma geldim eski hedeflerim biraz bulanıklaştı şimdiden. Ama yeni bir cam alarak çözebilirim sanırsam bu bulanık hedefleri yeniden netleştirme işini. Madem bu kadar kolay niye yapmıyorsun diyebilirsiniz. İyi de kardeşim bu hedeflerden biri de bu yaşıma gelmeden önce gerçekleşeceklerdi onlar ne olacak. Belki de hayal kırıklığına uğramama sebebinden değiştirmiyorum gözlüklerin camını. Yo yo hayata AT gözlükleriyle bakmıyorum hayır. Benim gözlüklerim miyop. Yakını görebiliyor uzağı tahmin bile edemiyorum.

Yine bir şiirle noktalamak isterdim yazımı. Ya da niye istiyorsam yapmıyorum ki, buyrun...

Hedef sandım tüm yaşantımı,
Yanılmış mıydım oysa ki bilemem.
Hayatımdan geçen onca yılı,
Anlamış mıyım ki bilemem.

Belki anlamam mühim değildi.
Ya sizlere sorsaydım söyleyebilir miydiniz ki?
İçimdeki yaşlı adam 'ah be hayat geçtin gittin.' dedi.
Her şeye rağmen yaşamak isterim.
Ben bağlanmaktansa ağlamak isterim.