Pazartesi, Nisan 12, 2010

Sebepsiz Sandığım..

Sebepsiz bir gün daha hayatımdan geçen, nedensiz bir ben yine.. Yazdıklarım amaçsız, yazdıklarımla çizdiklerime yön veriyorlar sadece.. Yeni bir sebep arıyorum yaşamaya. Yalnız ve kimsesiz günlerin sabahının sessiz çocuğuyum ben. Evet hala, hala çocuğum. Uzun bir düşünce kaplıyor bir anda beynimi de, ancak öyle anlıyorum. Sebepsiz değil bu hayat. Sessiz, bazen çaresiz ama yine de sebepsiz değil. Çocukluğun getirdiği bir hevesle öyle sürdürüyorum yaşamayı ve öylece duruyorum bazen. Bakıyorum, neden buluyorum kendimce. Uzunca bir dönem balkon çocukluğu yapmış biriyim oysa ben. Uzunca izlemeye doyamadığım caddeler beni yaşamaya heveslendiren..

Hiç yorum yok: