Seni kaybettiğimi işte o zaman anladım

Seni kaybettiğimi, o bana doğum günümde verdiğin sen kokulu atkıyı kaybettiğimde anladım. Katıksız odundum ben o zamanlar. Öyle yalnızdım ki, sadece sen diyebiliyordum benliğimi hissetmeden önce. Yakınıyordum hep yalnızlıktan da bir türlü çare bulamıyordum. Ağlamak istediğimde ağlayabildiğim zamanlardı o zamanlar, erkekliğimi hiçe sayıp.

Sana o kadar aşıktım ki o zamanlar, sadece kapıda bekleyip sana bakmakla yetiniyordum. Bir kez olsun dışarı çıkıp benim orda olup olmadığıma baksan dünyalar benim oluyordu bir anda. Ve öyle aşıktım ki sana, dünya umrumda değildi. Geçmişimi boşvermiştim, bitmişti. Fırtınalar dolaşıyordu aklımda, bir kez olsun elini bile tutmaya kıyamamıştım o zamanlar. Öyle zamanlardaydık ki 3. kattan atlasam bir şey olmayacağını düşünecek kadar aptaldım. Ve işte o zaman, aşıktım.

Gencecik aşık bir delikanlıydım o zamanlar. İlk defa sevgililer günü kutlayacaktım bir keresinde ve sana aldığım kocaman hediyeyi göstermeye gidecektim. Ne kadar uğraştıysam gelmedin, süpriz olduğunu söylesem de gelemem dedin. Gelmedin ve ertesi gün, beni terk ettin gittin. Boynumda senin kokun olan atkımı da o gün metroda kaybettim. İşte o zaman anladım atkıyla birlikte sen de gittin.